Уран зохиол

Амьдрал гэдэг Аугаа их юм Аугаа их юм мөртөө бас өчүүхэн юм Амьдралыг хүмүүс Ажиглахдаа Амсахдаа Авахдаа Улсын их дэлгүүрт орж байгаа юм шиг Уран зургийн музей сонирхож байгаа юм шиг Ундааны газар ууж байгаа юм шиг Уншлагын танхимд сууж байгаа юм шиг Өөр өөрийнхөөрөө өнгөрөөх юм Амь аминыхаараа амтлах юм. Амьдрал гэгчид үргэлж л өгч явдаг хүн байх юм Амьдралд зүггүй хүүхэд шиг хандаж тас алгадуулаад Ахиад л бас мартаж дахиад л бас алгадуулсаар Зовлон жаргал хоёрыг ялгахаа байчихсан Золбин нохой шиг хүн ч байх юм

МОНГОЛ ГЭДЭГ  ЗОРИГТОН ЭРС НЬ ЗОДГОНДОО ЧАНГАРЧ ЗОГСООГООРОО НӨХЧДӨГ  ЗОРМИГ САЙХАН ЭХ ОРОН МОНГОЛ ГЭДЭГ САРАНГУА СААЛЧИН ОХИД НЬ САЛХИНД УРАЛСАН САЙХАН ЭХ ОРОН МОНГОЛ ГЭДЭГ  ТЭНГЭР НЬ ЦЭЛМЭГ ТЭГШ ТАЛ НЬ ЦЭЛГЭР  ТЭНД СУУГЧИД НЬ ЦЭМЦГЭР ТИВ ДЭЛХИЙД ХОСГҮЙ САЙХАН ЭХ ОРОН МОНГОЛ ГЭДЭГ УУЛ НЬ ӨНДӨР УРГАЦ НЬ ӨТГӨН УРСГАЛ НЬ ТУНГАЛАГ УУЖИМ САЙХАН ЭХ ОРОН МОНГОЛЫН ДУУ ГЭВЭЛ МОТОРЫН ДУУ БИШ МОРИТОН ЗАЛУУСЫГ УЯРААСАН  МООЛЬ ХАР НҮДТЭНИЙ ДУУГ МОНГОЛ  ГЭДГИЙМ МОНГОЛЫН ДУРСГААЛ ГЭВЭЛ МӨНГӨН БОРОНЗТОЙ ШОХОЙН БАРИМАЛБИШ МӨРНӨ БАЛРААГҮЙ ЭХ ЦУВААНИЙ ЗАМ ДЭЭР МӨНХЖИН ҮЛДСЭН ХҮН ЧУЛУУГ МОНГОЛ  ГЭДГИЙМ

Хєрстийн амьдралд хєл алдсан  Хєлчvvхэн зvрхний минь тольтон дээгvvр  Шувууны сvvдэр шиг дайраад єнгєрсєн  Шунхан улаан залуу нас мину.  Амттан бvхний амтыг мэдэлгvй  Асгаж явсан залуу нас минь  Єнгєтєн бvхний єнгийг бодолгvй  Yрж явсан залуу нас минь.  Зуны шєнийн нойрыг тоолгvй  Зуун гурван учралыг мєрєєсєж  Зураг шиг охидыг тэрэг шиг дайрч  Зуурдхан мандсан залуу нас минь.  Євлийн есийн жаврыг тоолгvй  Єєр хvний авгайд сэтгэл хаяж  Єрхний vзvvр шиг дэрвэж явсан  Єлчирхєн тэнэг залуу нас минь  Даанч чи минь удсангvй…  Даавуу хvрэм савхин бээлий шигээ  Дассан сурсан годон гэзэгтvvд шигээ  Дардан зам дээр vлджээ – залуу нас минь!  Улаанбаатарын чулуун засмалаар  Урагшаа, хойшоо, баруун тийшээ, зvvн тийшээ  Дотоод vйлдвэрийн хvнд шаахайг  Долоохон хоногт точийлдож явахдаа  Хvний сайн мууг зvvдлээ ч vгvй  Хvvхэд шиг єссєн залуу нас минь  Хvvхний сайхныг тан...

Эх орон Тэнгэрлэг эх орон минь тандаа мөргөмү Тэнд энд хэвтэх чулуунд чинь үнэн оршдогт итгэмү Амьд яваа минь таны таалал гэмү Аугаа их тандаа би өдөр бүхэн мөргөмү Амьсгалах тоолондоо тандаа хүрч очму Аньсан нүдэндээ ч би таныгаа харму Сайн үйлээ би таныхаа төлөө хиймү Саар мууг үйлдвэл таныхаа өмнө ичмү Өвлийн өдөр цасан дээр хэвтэхдээ Өнгөт хялмаа гялалзан гялтагнахыг ажму Орчинд минь хичнээн амьтан буй гэвээс тэд бүгд таных буюу Одоо би таны нүдээр л бусдыг харму Эх орон минь таны хүч л надад шингэснээс би хүчтэй явму Энэрэл хайр тань надад ирснээс би бусдыг хайрлаж сурму Аяа, эх орон минь ээ Догшин ширүүн галыг ч би таных л гэж бодном Дотоод зөөлөн амьсгалд тань шүтэж амьдарнам Аяа, эх орон минь ээ Ариун тунгалаг агаарыг ч таных л гэж бодном Амьсгалах тоолонд та надад нэвтрэн орж ирнэм Аяа, эх орон минь ээ Та юм бүхэнд хувилан бидэндээ ирмү Амьд яваа минь таны гүн их таалал буюу Хад чулуунаас ч би таныгаа олж үзмү Хатан дэлхийн өвсөн ногооноос та босч и...

Хатмал цөлд явахад хар ус амттай Харанхуй шөнийн дунд өнчин зул гэрэлтэй Жаргал ховор цагт жаргалын бага нь амттай Хэт элбэг жаргал дунд хэсэгхэн зовлон бас амттай     Ингэхэд ер нь жаргал гэж     Илэрхийлж юуг хэлдэг юм бол оо     Хүндэт тэр жаргал тэгээд      Хүн бүхэнд адилхан уу? Үгүй ээ Үүлэнд хэлбэр байхгүй Үйсэнд ширхэг байхгүй Үнсэнд тоо байхгүй Усанд өнгө байхгүй Утаанд үнэ байдаггүй Ургамалд дуу байдаггүй Учир нь гэвэл      Хэтэрхий баян байгаль     Хэлбэрт захирагдах дургүй гэнэ     Хэнд юу сайхан бэ гэдгийг     Хэлж тогтоож болдоггүй гэнэ

Хөгшин чоно ульсан нь Зуны дунд сарын арван тавнаа үдшийн сар өн Одоо би ийм нэгэн цаг үеэс эхлэн өгүүлэх зүйлдээ оръё. Уг газрын байдал хангай говийн зааг, нам доор газар бөгөөд тэр дунд Дулаан хайрхан хэмээх гурван хэсэг огцом оргилтой уул өмнөө байгаа Таргатын тал гэгчийг нам тайвнаар ширтэх мэт бараагнан сүндэрлэнэ. Уг нь энэ уул төдий том биш боловч өвөл, хаврын цагийн хатууд адуу малыг нөмөрдүүлэн бараадуулахад таатай байдаг тул “Дулаан” гэж нэрлээд зогссонгүй “Хайрхан” гэдэг хүндэт цол өргөн алдаршуулсан ажээ. Гэтэл бас Дулаан хайрханы дундах оргилын баруун энгэрт дээрээ үй түмэн жилийн турш хурц нарнаа шарагдан элэгдэж, хүрэн өнгөтэй болсон хэдэн том хадтай нэгэн сүрхий ганга байдгийг мөн нутгийнхан андахгүйгээр барахгүй, бага балчир насандаа ишиг хурга асаан, дээр нь эрхлэн тоглож байгаагүй хүн ховор юм. Гэвч эдгээр хаддын нэгний нь доор байдаг харанхуй хөндийн мухарт нэг чоно байрлаад хэдэн жил болж байгааг хэн нь ч мэддэггүй байлаа.